Geschreven door Wout van den Brink

Ongeveer in het midden van mijn bezorgronde kom ik aan op een voor mij nieuw adres. Op de oprit staat een auto van de thuiszorg. Vaak al een indicatie dat ik op het juiste adres ben aangekomen. Op het moment dat ik de auto voorbijloop zie ik dat er een mevrouw in zit. Ze is druk bezig is met een IPad. Ik neem aan dat ze de administratie aan het bijwerken is. Ze steekt haar hand op en in doe hetzelfde, loop naar de voordeur en bel aan. Er wordt niet opengedaan en ik zie ook geen beweging door de het glas van de deur. Ik wacht nog even en probeer het dan nog eens maar ook nu geen reactie.

Eigenlijk verwacht ik dat er wel iemand thuis is vanwege de auto van de thuiszorg. Ik kijk naar de auto en zie dat er nog steeds op de IPad wordt gewerkt en stel vast dat er veel tijd nodig is om alle rapportages en registraties te verwerken om verantwoording over alles en nog wat te kunnen afleggen. Het is een aanname …

Ze merkt nu op en dat ik nog steeds voor de deur sta en ze opent de autodeur. “Je moet achteromlopen mevrouw is doof. Stokdoof.” Ik steek mijn duim omhoog, als bevestiging dat ik haar boodschap begrijp. Zij steekt ook haar duim omhoog als bevestiging van mijn bevestiging. Met mijn ICT-achtergrond voorzie ik dat we in een zogenaamde ‘loop’ terecht kunnen komen wanneer ik nu weer mijn duim omhoog steek, dus dat doe ik maar niet.

Ik ga achterom en kom via de garage in de keuken. Er zit een mevrouw aan tafel met de rug naar mij toe. Ik probeer met luide stem mijn aanwezigheid kenbaar te maken maar zie niet echt een reactie. Daarom loop ik met een grote boog om haar heen om als het ware van de zijkant te komen hetgeen hopelijk minder schrikachtig voor haar is. Waarschijnlijk is ze dit gewent want ze steek haar hand op en glimlacht. Ik doe hetzelfde. Omdat dit in stilte plaatsvindt denk ik aan de emoji's op sociale media. Duimpjes, zwaaien, glimlach, enz.

Ik laat het zakje met medicatie zien en zet het voor haar neer. Ze kijkt ernaar en ja hoor, een duimpje. Duimpje terug en een zwaai. Voordat ik vertrek waag ik toch nog een poging en zeg luid “Dag Mevrouw, fijne dag!’. Het blijft stil. Inderdaad, stokdoof. De uitgebeelde Emoji’s doen hun werk.

Op de oprit staat nog steeds de auto van de thuiszorg. Ik steek mijn duim omhoog ten teken dat het goed is verlopen en krijg een duimpje terug.  Als ik deze duimpjes als uitgebeelde emoji's zie dan heb ik hier toch diverse ‘likes’ gekregen. Allemaal op één adres. Niet slecht!