Geschreven door Wout van den Brink

Tussen de te bezorgen pakketjes zit een plastic tas van de apotheek met een aantal pakken met drinkvoeding er in. De tas weegt een kilo of drie. Aangekomen op het bezorgadres bel ik aan. Een mevrouw op leeftijd doet na een tijdje open. Ik zeg dat ik van de apotheek ben en een bestelling kom bezorgen voor haar. Ze zegt dat ze inderdaad een pakket met drinkvoeding verwacht. Ik bied aan om het tasje even naar binnen te dragen omdat het redelijk zwaar is. Mevrouw zegt dat ze de tas zelf wel kan aanpakken. Ik twijfel echter want ze oogt fragiel en onvast ter been.

Ik geef aan dat het voor mij geen probleem is om het tasje even binnen neer te zetten maar ze wil het graag zelf doen. Ik twijfel nog maar ze is resoluut en steekt haar arm uit om de tas aan te pakken. Ik overhandig de tas maar zet me schrap om de tas op te vangen wanneer ze deze onverhoopt los gaat laten.

Op het moment dat het gewicht van de tas aan de uitgestrekte arm komt wordt door de zwaartekracht een voorwaartse beweging ingezet en mevrouw gaat achter het gewicht aan. Omdat ik mij bewust was van de gevolgen van het overhandigen vang ik haar na twee meter op en blijven we beiden op de been. Ze lijkt amper geschrokken maar vraagt dan toch of de tas even naar binnen wil brengen.

Wanneer ik weer naar buiten loop dankt ze mij voor het brengen van de medicatie en het opvangen. Het is en blijft mooi en dankbaar werk: medicijnen bezorgen bij patiënten van de apotheek.