Door: Willem Richter

Ondertussen werk ik ruim een halfjaar met veel plezier als fietskoerier bij Velomedi. Ik heb op twee maandagen in de drie weken dienst: de ene dienst is wat rustiger/korter met vooral pakketjes, de andere dienst drukker/langer met vooral baxter-rollen. Ik doe dat samen met een leuke collega.

Na een aantal maanden ontwikkel je natuurlijk een bepaalde routine. Je weet de weg en je kent je adresjes; je kent de verschillende aanrijdroutes. En je hebt gezichten bij sommige adressen. In je contacten met klanten leer je ook hun voorkeuren kennen. Zo is er een klant die zijn medicijnen liever aan de achterdeur krijgt aangeleverd. En is er de klant waar je altijd even naar binnen moet om een chocolaatje uit te kiezen. Of de klant waar je altijd even een praatje mee moet maken.

Deze week was mijn rustige dienst. Bij het invoeren van de adressen heb ik al een beeld waar ik naartoe ga. Oh ja, daar woont die mevrouw waar ik de medicijnen niet door de brievenbus moet doen, maar waar ik even bij de volgende deur moet aankloppen zodat zij de medicijnen meteen kan aanpakken. En oh ja, dat is dat adres waar ik nooit iemand zie: zou daar überhaupt wel iemand wonen? 

Maar vandaag is alles anders. Op het adres waar ik nooit iemand zie gaat de deur open nadat ik het pakketje in de brievenbus heb gedaan. Ik breng de medicijnen dus niet voor niets. En meneer knoopt even een kort praatje met me aan. Op het adres waar ik de medicijnen niet door de brievenbus mag doen gaat de deur ook open. Mevrouw staat er met een brede lach over haar gezicht: ja, ik weet wat ik gezegd heb, zegt ze lachend tegen mij. Maar nu komt dit net even beter uit. Ik geef haar de medicijnen en ga weer door. Nog twee adressen te gaan en dan kan ik weer terug naar de apotheek. Ik app mijn collega: samen koffie zo?