Door: Marcel Veldt

Het is een prachtige najaarsdag eind oktober als ik tijdens mijn bezorg ronde langs het Dommelpad fiets in St Michielsgestel. Het pad loopt licht omhoog en ik zie een man naast een zware Kawasaki motorfiets staan. Ik stop even bij hem en vraag of alles OK is. Hij kijkt me aan en ik zie een verhit hoofd en iemand die kennelijk buiten adem is. Ik ben kapot zegt hij. Ik vraag hem of ik hem kan helpen en hij zegt me dat zijn accu de geest heeft gegeven en hij de motor niet gestart krijgt. Hij demonstreert het en inderdaad de startmotor draait even rond maar stopt meteen weer en de motor slaat niet aan.

Ik zet mijn fiets aan de kant en stel voor aan hem om de motor even de helling op te duwen en te proberen hem aan te duwen. Zo gezegd,  zo gedaan. Aangekomen op het hoogste punt van de weg stoppen we even.  Omdat ik me toch wel wat zorgen maak omtrent de conditie van de man, die overduidelijk naar de consumptie van zware shag ruikt en ook nog hele gele vingers heeft van het vasthouden van een peuk, vraag ik wat ie van plan is te gaan doen. Hij stelt voor om de motor aan te duwen en als de motor dan aanslaat springt ie wel op het zadel.  Ik vind het niet zo'n goed plan maar ja de klant is koning en hij wil het proberen en hij lijkt ook wel weer enigszins op adem te zijn gekomen en kijkt wat frisser uit zijn ogen.

OK proberen dan maar…. Na een meter of 20 laat hij de koppeling opkomen maar vrijwel direct slipt het achterwiel over de klinkers. Dit gaat hem niet worden zeg ik en stel voor om het plan even aan te passen Ik wil  wel even de Boots Renault Kangoo op halen en m.b.v. startkabels de motor aan de praat te krijgen. De man vindt het ook een goed idee en pakt even zijn rustmomentje naast zijn motorfiets. Aangezien de apotheek op nog geen 350 meter afstand ligt ga ik de sleutels van de auto halen en een minuut of vijf ben ik weer terug met de auto.

Ik kijk nog eens goed naar de motor en meen de motorfiets te herkennen, omdat er een teddybeer op de buddyseat zit, vastgezet met een snelbinder, deze heb ik namelijk wel eens geparkeerd zien staan voor een woning waar wij ook medicijnen bezorgen in Gestel. Ik stel de man de vraag of het klopt dat hij zijn medicijnen laat bezorgen waarop hij instemmend knikt.

Ondertussen ontgrendel ik de motorkap van de auto en sluit de startkabels aan op de accu van de motor. En ja hoor een druk op de startknop en de motor slaat direct aan. De man is zichtbaar blij en bedankt me voor de service en en passant ook voor het bezorgen van zijn medicijnen. Met een druk op de claxon en een zwaai en de kreet ‘houdoe ‘en bedankt rijd hij in de richting van zijn huis.

Ik  stop de startkabels weer in de kist van de auto en rij naar de apotheek om te gaan laden voor mijn bezorgronde richting Grave waar een instelling voorzien moet worden van de dagelijkse medicijnen. Het geeft me vandaag weer een goed gevoel dat ik iemand heb kunnen helpen, want als motorrijder weet ik hoe het voelt om met een motor te staan die niet wil rijden.

Ik heb een binnenpretje en moet ik lachen, wat heb ik toch een leuk bijbaantje, lekker buiten zijn, fietsen en bewegen en je maakt nog eens wat mee.