Door: Willem Richter
Vorig jaar besloot ik een nieuwe fiets voor mezelf te kopen. Voor erbij, want mijn oude fiets gebruik ik als ik medicijnen bezorg. Ik wilde een gewone fiets, oftewel wat ík een gewone fiets noem. Geen e-bike dus – daar ben ik echt nog lang niet aan toe. Een beetje lichaamsbeweging is goed voor een mens, toch?
Het bleek nog best een uitdaging om een gewone fiets te vinden. Het lijkt wel alsof het hele aanbod nieuwe fietsen tegenwoordig uit e-bikes bestaat. In de fietsenwinkel moest ik echt goed zoeken. Helemaal achterin de winkel vond ik uiteindelijk een hoekje met een paar gewone fietsen. Online was er ook nog wat beperkt aanbod. Maar het is gelukt: ik heb zo’n ouderwetse, gewone fiets gekocht. Ik denk dat ik zeker nog vijftien jaar wacht voordat ik overstap op een e-bike. In de geest van mijn vader hoop ik zelfs op mijn tachtigste nog op de fiets te springen.
Binnen ons koeriersteam in Apeldoorn hebben enkele collega’s een e-bike. Als niet-e-biker maak ik daar wel eens een grapje over. Zo in de trant van: “Een échte medicijnkoerier rijdt natuurlijk niet op een e-bike.” En als we samen rijden, zorg ik ervoor dat ik sneller ben dan de e-biker. Mijn vraag: “Kun je me wel bijhouden?” is echt niet kwaad bedoeld – ik heb stuk voor stuk hele leuke collega’s – maar ik heb zo mijn reserves bij de e-bike. Dat zal inmiddels wel duidelijk zijn. Maar ja, ik geloof dat half Nederland of meer al om is. Toch volhard ik.
Als je in een fietsenwinkel aangeeft dat je een nieuwe fiets zoekt, word je eigenlijk meteen doorverwezen naar de e-bikes. Fiets en e-bike lijken zo’n beetje synoniemen te zijn geworden. Maar daar wil ik toch echt bezwaar tegen maken: het moet niet gekker worden! Daarom heb ik bedacht dat de gewone, ouderwetse fiets een nieuwe naam verdient. Een korte, krachtige en vlotte term voor de fiets waar dit blog over gaat. Mijn voorstel: d-fiets. Spreek uit: dee-fiets. De Enige Echte fiets! 
Ik wens je veel mooie d-fiets-kilometers toe.
