Geschreven door Wout van den Brink
Het is vrijdag en om 15:00u begin ik aan mijn ronde. Op het eerste adres is niemand thuis. Hopelijk is dat geen teken voor de rest van de route. Ik wacht nog even geduldig want met een rollator uit de keuken komen vergt wat tijd. Ik zie geen beweging dus na enkele minuten vul ik het niet thuisbriefje van de apotheek in. Omdat dit adres redelijk dichtbij de apotheek ligt meld ik dat ik aan het einde van de route zo rond 17:30 nog een keer langskom. En inderdaad zo rond 17:00u ben ik weer op het eerste adres. Ik zie nu wel beweging door het glas van de voordeur en even later gaat de deur voorzichtig open. "Ah..u bent er" zegt een oude mevrouw terwijl ze de deur verder opent. "Kom binnen, ik heb een beschuitje en koffie klaargezet" gaat ze verder "je zult wel trek hebben".
Mevrouw gaat er waarschijnlijk vanuit dat ik die morgen rond 8:00u ben begonnen en aan het eind van een lange werkdag ben. "Ik vind het zo fijn dat u nog een keer langskomt wat ik kon echt niet meer naar de apotheek en dan zat ik het weekeinde zonder medicijnen". Ik zeg dat het een kleine moeite is voor ons als Velomedi koeriers. Deze sluikreclame gaat volgens mij aan haar voorbij want voor haar ben ik 'gewoon' van de apotheek.
Omdat ze veel moeite heeft gedaan om een beschuitje met koffie klaar te zetten en ik aan het eind van de ronde zit besluit ik om de uitnodiging te accepteren. Ik krijg een kop koffie die waarschijnlijk een halve dag op een warmhoudplaatje heeft gestaan en een beschuitje welk volgens mij dicht in de buurt van de leeftijd van mevrouw (ruim boven de 90) komt. Het beleg van het beschuitje is een plak nagelhout. Nagelhout wordt gemaakt van de muis van het rund, waar ook vaak carpaccio van wordt gemaakt. Een stuk bilspier dat door de slager zorgvuldig in gemasseerd wordt met zout en dan wel 16 weken aan de lucht gedroogd wordt. Hoewel ik Achterhoeker van geboorte ben ken ik het niet. Volgens mevrouw is het een traditie en was het vroeger een luxe broodbeleg op roggebrood of beschuit. Ik eet het beschuitje en drink de koffie terwijl ik verhalen over vroeger aanhoor. Wanneer ik de laatste slok op drink sta ik op om te voorkomen dat er nog een wordt ingeschonken.
Ik realiseer mij dat deze koffiepauze voor mij een korte onderbreking, maar voor deze toch redelijke eenzame mevrouw naar mijn inschatting, een welkome onderbreking van de dag is.
