Door: Willem Richter

Ik vind het heerlijk om ’s ochtends uitgebreid de krant te lezen aan de ontbijttafel. Regina is al naar het werk en alleen de poes vraagt zo nu en dan om aandacht. Vandaag lees ik in de krant over de gamificatie van de politiek: het idee dat politiek een spel is, entertainment zelfs, met winnaars en verliezers. En over hoe daarbij steeds vaker allerlei (kunstmatige) technologie wordt ingezet. En ik moet denken aan mijn werk als medicijnkoerier bij Velomedi. 

Niet al te ingewikkeld toch om van dat koerierswerk ook een game van te maken? Al dan niet online. Dat zou er dan bijvoorbeeld zo uit kunnen zien:

Opdracht 1: zoek jouw apotheek in de buurt op en vind je coördinator. Deze brengt je naar het volgende level. Je komt nu in een ruimte waar stapels pakketjes met medicijnen klaar staan die jij weg moet brengen. 

Opdracht 2: zorg ervoor dat deze pakketjes binnen een bepaald tijdsbestek op de juiste plek van bestemming zullen zijn. 

Je hebt daarbij de mogelijkheid tot het inzetten van verschillende hulpbronnen: een drone, een auto, een fietskoerier. En weet ik wat nog meer: bedenk het maar. Pakketjes die bepaalde types medicijnen bevatten moeten apart worden behandeld: deze moeten bijvoorbeeld persoonlijk in ontvangst genomen worden, terwijl andere pakketjes door de brievenbus mogen. 

De mogelijkheden liggen voor het oprapen: je kunt er per stad een wedstrijd van maken tussen meerdere apotheken (wie heeft als eerst alle pakketjes bezorgd?). Of in een meer gemene variant: je kunt het je tegenstander in deze wedstrijdvariant moeilijker maken door omstandigheden te beïnvloeden (het weer, de stoplichten, materiaalpech etc.). Echt zeg, dat koerieren biedt allerlei mogelijkheden voor een coole game.

Ik schrik op uit mijn mijmeringen door een stevige moppermiauw van onze kat en zie dat het bijna tijd is om te gaan koerieren. In ene sta ik weer met beide benen op de grond. En het miezert: bah! Op de pedalen maar weer: voorlopig nog geen drone die mijn werkzaamheden overneemt.