Door: Willem Richter
Mijn naam is Willem Richter. Ik ben 65 jaar en woon samen met Regina - en onze bejaarde poes Flo - naar grote tevredenheid in het mooie Apeldoorn. Dat is ook mijn geboorteplaats. Ik ken Apeldoorn dan ook behoorlijk goed. Wat dan weer goed van pas komt bij mijn werk voor Velomedi. Regina komt uit Bremen (BRD). Onze dochter Frouke woont in Utrecht en runt daar haar eigen bedrijf Snijboon. Ik ben sinds oktober 2023 medicijnkoerier bij Velomedi. Daarnaast werk ik als coach/ondersteuner cliëntenraden in de zorg bij het Landelijk Steunpunt Medezeggenschap. Ik ondersteun meerdere raden bij verschillende organisaties in en rondom Apeldoorn. Ik zit in een soort prepensioenfase waarin ik al wat minder uren (zittend) werk in vergelijking tot mijn laatste reguliere baan bij patiëntenorganisatie Alzheimer Nederland. Bewegen is wel echt mijn ding: vooral wandelen en fietsen doe ik erg graag. Met daarbij mijn vader als lichtend voorbeeld in gedachten die op zijn tachtigste nog op zijn fiets sprong om boodschappies te gaan doen. Daarnaast ga ik er graag met Regina in onze camper op uit.
In mijn werk bij Alzheimer Nederland had ik veel van doen met veel vrijwilligers. Ik had veruit het grootste team: er waren ruim 30.000 vrijwilligers actief. En dan lees je natuurlijk ook de vakliteratuur over die groep. Onder de vrijwilligers in Nederland zijn relatief veel ouderen. Over de cijfers: Nederland is van 0,3 miljoen 65-plussers in het jaar 1900 naar 3,7 miljoen gegaan in 2024. En dat aantal neemt nog een aantal jaren toe. En daar ben ik er één van. En omdat ouderen in Nederland langer leven en vooral ook langer vitaal blijven worden zij ook wel “grijze tijgers” genoemd. Als een wat positievere tegenhanger van “die lui met grijze haren” vind ik grijze tijgers mooier. En om het dan op mijzelf te betrekken: er zijn natuurlijk ook de eerste grijze haren bij de slapen - en verder ook nog een paar volgens Regina -, maar het gaat mij te ver om me daar volledig mee te identificeren. Bij grijze tijgers lukt me dat veel makkelijker: daar zit immers nog de nodige pit en energie in. Zoals onze bejaarde poes die onlangs bij de dierenarts haar ingegroeide nagels moest laten knippen en de dierenartsassistente een meer dan venijnige knauw gaf. Wat een vitaliteit en power nog! Ik was verrast. Natuurlijk wel wat agressief, maar ik vond het ook een mooie bevestiging van haar goede conditie op haar 17de.
En die energie ervaar ik dagelijks ook in mijzelf. Zeker ook als ik tot drie keer terug naar de apotheek ga om mijn rugtas te vullen met medicijnen voor mensen die zelf niet naar de apotheek kunnen. En waarmee ik op allerlei manieren een leuk contact heb. Ik vind het heerlijk om te bewegen en doe er graag een schepje bovenop. Die e-bike komt er bij mij voorlopig nog niet in. De adviezen van Erik Scherder zijn aan grijze tijger Willem goed besteed. Ook op mijn 65-ste.
Ik schrijf de komende tijd maandelijks een blog om mijn ervaringen als medicijnkoerier bij Velomedi met je te delen. Voel je vrij om daarop te reageren.
