Door: Roel Holvast
Na meer dan 40 jaar vergaderen, mailen, bellen en bilaatjes zocht ik als kersverse pensionado iets heel anders om de tijd te vullen. Het moest leuk en sportief zijn en niet al te vrijblijvend; ik hou wel van een uitdaging. In mijn sollicitatie schreef ik dat ik geen zin had in het bezorgen van anderhalve banaan voor het ontbijt van een haastige forens maar dat medicijnbezorging me wel zou motiveren.
Nu moet je altijd een beetje oppassen met opschrijven wat je niet wil maar enige maanden later zat ik inderdaad op de fiets in Breda Oost. Niet de duurste wijk van Breda, met weinig verkeerslichten en best wel groen.
De sport is om elektrische fietsen bij te benen en, beter nog, in te halen. Als dat met snelheid niet lukt dan maar met slimheid. Rotondes rij je immers nooit 3/4 maar lekker binnendoor. Ik slinger me door de wijk, dit had ik voor ogen.
Mijn intrinsieke motivatie was op voorhand minder duidelijk, want eigenlijk heb ik niets met de huidige bezorgcultus, maar mijn ervaringen vielen na het lezen van een interview met Dirk de Wachter, een Belgische psychiater en hoogleraar, op hun plaats. Het ging over de filosofie van ‘de kleine goedheid’ van Levinas. Die gaat over kleine onzichtbare dingen die tussen mensen gebeuren, die niet in de schijnwerper staan: een blik, een aanraking, iets voor iemand betekenen. Dat gebeurt regelmatig als ik aanbel.
Nu reageren veel klanten al opgewekt als ze een fiets of rugzak ontwaren maar ik noem ze ook altijd bij naam. Hun ogen lichten dan op, ze worden gezien, en ik heb een check op het etiket. Altijd handig. Ik denk dan: hoeveel mensen heb jij vandaag gezien op je flatje?
Ik probeer het korte contact zo persoonlijk te maken met ‘daar zijn we weer’ of ‘tot de volgende keer meneer Simons’. Of ik informeer naar de geforceerde voordeur die door de politie blijkt te zijn ingetrapt omdat meneer binnen gevallen was. Of dan is er een deur die automatisch opengaat en een stem uit de kamer: 'Kom maar even binnen jongen, oh ik dacht dat je mijn ogen kwam druppelen.’ Of ik rits op verzoek even een pakket open omdat de handen van de ontvanger niet meer willen. En regelmatig kom ik oud collega’s tegen die ik 30 jaar geleden voor het laatst zag. 'He, wat doe jij hier?' Ik moet altijd grinniken over hun verwarring. Je hoort ze denken: ‘Je had toch een goeie baan en je hebt toch een goed pensioen?'
Bij namen die me bekend voorkomen vraag ik: ben u toevallig familie van die en die. Nou, meestal niet natuurlijk maar dan heb ik mijn 20 seconden durende kletspraatje weer te pakken. En soms neem ik dankbaar een fooitje van een euro of 20 losse 5 cent munten aan. Dank u wel hoor. Het zijn allemaal kleine dingen, het gaat nergens over en tegelijkertijd zijn ze ontzettend belangrijk. Ook belangrijk is dat de filosoof Dirk de Wachter dat zo mooi kan uitleggen. Sinds kort heeft hij ook medicijnen nodig las ik in het interview. Ik vind het wel jammer dat hij niet bij mij in de wijk zit.
