Door John Peeters

Sinds november 2021 werk ik als fietskoerier voor Velomedi. Ik vind het ongelofelijk hoeveel positieve reacties ik krijg van de mensen. Het geeft me een voldaan, fijn, warm en  trots gevoel.

Een van de vaste bezorgadressen waar ik regelmatig kom is Woonzorgcentrum ‘Ter Reede’ in Vlissingen. Hier moet ik de medicijnen afleveren bij verschillende patiënten van de apotheek. Zo ook vlak voor de Kerst. Ik belde aan bij een adres en uiteindelijk ging de deur open, waarna er een lief oud dametje verschijnt, zich stevig vasthoudend aan haar rollator. ‘Goede middag mevrouw. Alstublieft, de medicijnen van uw apotheek’. ‘Dank u wel’ zegt ze, draait zich voorzichtig om en pakt iets van het kastje in de hal om dit vervolgens aan mij te overhandigen. Een fooitje. ‘Asjeblieft, voor jou……..knul’. Dan schuifelt ze achteruit en sluit de deur. ‘Dank u wel en Fijne Kerstdagen’ kan ik nog net uitbrengen. ‘Knul!’ denk ik lachend hardop. Ik ben pas 57 jaar.

Vorige week kwam ik in hetzelfde Woonzorgcentrum. Het is de eerste keer van het jaar dat ik in korte broek mijn vaste ronde kan maken; het is een zalig weertje dus en ik voel me lekker, ik voel me de ‘knul’. In de lift kom ik wederom een dametje met rollator tegen. Ik stap ook in. ‘Zo zo, u ziet er sportief uit’ zegt ze. ‘Heeft u een lekker stukje gewandeld?’ ‘Nee mevrouw, ik ben fietskoerier en bezorg medicijnen’. ‘Oh……’ klinkt het verbaasd, ‘dus u woont hier niet?’ De liftdeur gaat ondertussen open en ze loopt naar buiten, mij flabbergasted achterlatend. Ik ben pas 57 jaar…

Realiteitscheck!